Singapore Sling (ταινία)

Ελληνική ταινία, σκηνοθεσία Νίκος Νικολαϊδης με τους: Πάνος Θανασούλης, Μισέλ Βάλεϊ, Μέρεντιθ Χέρολν

Δύο γυναίκες που ζουν μόνες τους σε μια απομονωμένη βίλα, κρατούν αιχμάλωτο έναν απρόσκλητο επισκέπτη, τον οποίο και βασανίζουν ή εξευτελίζουν με κάθε τρόπο, ως τη στιγμή που αντιστρέφονται οι ρόλοι.

Κριτικές



SINGAPORE SLING  (1990)
Ένα έκφυλο, κολασμένο και νοσηρά ελκυστικό κινηματογραφικό διαμάντι.
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ – ΑΥΓΗ

Σεξουαλικές διαστροφές, τραύματα, και πάσης φύσεως περιττώματα, ούρα, βιασμοί, εξορύξεις σπλάχνων... Μία έξοχα σκηνοθετημένη σπασμική τελετουργία της φρίκης σαν παρατεταμένος οργασμός και αγωνία...
Γ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Χιούμορ “βρόμικο” και θανατερό. Σαδομαζοχισμός, ουρολαγνεία, αίμα, εμετός και θάνατος. Το ανακάτεμα όλων αυτών παράγει μία ιδιότυπη μαύρη κωμωδία.
Γ. ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΟΣ – ΕΘΝΟΣ

«Στον Εισαγγελέα» φώναζε ο εξώστης.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Χιούμορ, προκλητικές σκηνές, βίαιο σεξ, κοπρολαγνεία... Τρέλα! Ο Νικολαΐδης κάνει το κέφι του.
ΝΙΚΗ

Μια παράφορη συμφωνία της διαφθοράς ανάμεσα σε πρόσωπα ακόλαστα, καταραμένα και διφορούμενα... Στο βάθος ακούγεται ο καγχασμός του Νικολαΐδη.
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ – ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ

Αιρετικός και προκλητικός ο Singapore Sling… Η δύναμη και η τελειότητα της κόλασης του Ν.Ν.. έπεσε πολύ βαριά για το λεπτεπίλεπτης διατροφής στομάχι του Φεστιβάλ.
Β. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Όλοι αυτοί οι κανιβαλισμοί μέσα σε μία μπαρόκ ατμόσφαιρα πείθουν το θεατή για τη βιολογική και πνευματική παρακμή του ανθρώπου και του πολιτισμού.
Δ. ΜΠΟΥΡΑΣ – ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μία κοινωνία χυδαία, υστερική και βορβορώδης... Ο Νικολαΐδης όμως διασκεδάζει μ’ αυτή την παρωδία φρίκης.
Α. ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μαχαίρια... κτηνώδη ζευγαρώματα και ιερές αιμομιξίες, καταλήγουν σ’ ένα κοκτέιλ παλιού σινεμά και μεταμοντέρνας αγωνίας... Τελικά ένα δοκίμιο περί ελευθερίας
Ρ. ΣΩΚΟΥ – ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Ταινία προκλητική και τολμηρή, κάτι τελείως άγνωστο για τον ελληνικό κιν/φο μέχρι σήμερα... Το κοκτέιλ “SINGAPORE SLING” έπεσε στο Φεστιβάλ σαν κοκτέιλ ΜΟΛΟΤΩΦ!
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Η  ΚΟΠΡΟΣ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ
Όλα μία νοσηρή κατασκευή, μία ακρότητα, ένας απόλυτος φορμαλισμός. Ο Νικολαΐδης στη νιοστή δύναμη.
Αν γδύσουμε τον «Σίνγκαπουρ Σλίνγκ» του Ν.Ν. από την μπαρόκ ατμόσφαιρα, τότε έντρομος (εγώ τουλάχιστον) βλέπω μια γελοιογραφία – μια ελκυστική γυναίκα να μαλάζει βάρβαρα με το’να χέρι το στήθος της, με τ’ άλλο ν’ αυνανίζεται και να κάνει πιπί, από το στόμα εκκενώνει ακατάπαυστα και όταν «τελειώνει» ανοίγει κοιλιές και βγάζει ανθρώπινες συκωταριές.  Ολα αυτά επί 120 περίπου λεπτά.  Οσο διαρκεί η επιληπτική οργασμική κρίση των δύο θηλυκών.
Ομως ο άνθρωπος είναι το άθροισμα των πράξεών του.  Να τις καταγράψω με κίνδυνο να σας σοκάρω και να σας στείλω στις αίθουσες που θα προβάλλουν την ταινία?  Δεν μπορώ να το αποφύγω... αιμομιξίες, ηλεκτροσόκ, εκκενώσεις πάσης φύσεως και μορφής, αυνανισμοί.  Τα πάντα.  Ασταμάτητα.
Στον Νικολαΐδη η κόπρος ενσωματώνεται στο αισθητικό υλικό.  Δεν υπάρχει η ταινία χωρίς αυτήν. Αναπαράγεται για να καταναλωθεί.  Για να βιωθεί φανταστικά.  Γι αυτό όλα εξαντλούνται στη βαρβαρότητα.  Ολα είναι απλοποιημένα, σχεδόν τετραγωνισμένα.  Γι αυτό ο θεατής από ένα σημείο και μετά ξέρει τι θα επακολουθήσει.  Γι αυτό η αισθητική δεν εξελίσσεται.  Και για αυτό οι ερμηνείες καταναλώνονται στην επανάληψη της ίδιας επιληπτικής οργασμιακής κρίσης.  Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πριν και μετά, παρά μόνο η ίδια πράξη.
Που αρχίζει με εμετούς, συνεχίζεται με άνοιγμα κοιλιών και τελειώνει στα σεξουαλικά όργανα.  Να προχωρήσω στο «όπισθεν» των εικόνων? Και ο ανυποψίαστος θεατής να διεγερθεί και ο κριτικός να εισπράξει μια βολική, σχηματική, απλοϊκή ερμηνεία και το σκάνδαλο να γίνει.  Η σκόπευση παντού.  Και πάνω απ’ όλα στον κρόταφο ενός ταλέντου.  Γιατί ο Ν.Ν. είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που διαθέτουμε, κατέχει το αντικείμενό του, είναι επαγγελματίας.  Ομως, άνθρακας ο θησαυρός....
Η τεχνική αρτιότητα της ταινίας είναι αναμφισβήτητη.  Οι συνεργάτες του υποστηρίζουν τα, σχεδιασμένα επί χάρτου, ιδεολογήματα του σκηνοθέτη.  Και η ΜΛ Βαρθολομαίου στα σκηνικά και τα κοστούμια και ο Άρης Σταύρου στη φωτογραφία και ο Α. Αντρεαδάκης στο μοντάζ.  Ομως τόση και τέτοια σπατάλη καλλιτεχνικής ενέργειας για την κατασκευή ενός κοκτέιλ?  Είναι κρίμα!  Το υπογράφει και το λέει ένας απ’ αυτόν τον «ξεπουλημένο συρφετό των πνευματικών ανθρώπων».  Κατάπιε το κοκτέιλ του Νικολαΐδη και εξακολουθεί ο αδιόρθωτος, να πιστεύει σ’ αυτόν?
ΤΑ ΝΕΑ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΔΑΝΙΚΑΣ  6 / 10 / 90

Ο  ΒΟΥΡΚΟΣ  ΤΟΥ  ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Αν υπήρχε σωστό κράτος, θα είχε καταργήσει προ πολλού το εμετικό κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσ/κης.   Φέτος η αγριότητα και ο βούρκος του ξεπέρασε τα όρια, έτσι που μέλη της κριτικής επιτροπής δεν άντεξαν το θέαμα, αφού στα δέκα πρώτα λεπτά τους «βγήκαν τα μάτια».
Μια σωστή κριτική επιτροπή θα έστελνε αυτές τις ταινίες να προβληθούν στα δημόσια ουρητήρια της Θεσ/κης κι όχι σ’ ένα φεστιβάλ μιας τέχνης που συγκλόνισε τον αιώνα μας τόσες φορές με την ομορφιά, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ  ΘΕΜΑΤΑ

Ο SINGAPORE SLING είναι μία ταινία πρωτοφανής για τα Ελληνικά δεδομένα... Ο Νικολαΐδης έχει καταργήσει εντελώς τα προσχήματα και εκτοξεύεται πολύ πιο μακριά από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ και τον Μπατάιγ.
Το σκηνοθετικό αυτό κομψοτέχνημα, με τις ακρότατες ερωτικές σκηνές και με τους εκπληκτικούς ερμηνευτές, δρουν συνεχώς κάτω από τους σπασμούς ενός παρατεταμένου οργασμικού παραληρήματος και δεν παραπέμπει πουθενά έξω από τον εαυτό του. Η ταινία εξελίσσεται σπειροειδώς, περιστρεφόμενη με μανία γύρω από τον βασικό άξονα δόμησής της, που είναι η κατάλυση κάθε αναγνωρίσιμης ανθρώπινης ενέργειας, βάζοντας στη θέση της τον μαύρο παραλογισμό, τον σεξουαλικό παροξυσμό και τη βέβηλη προβολή μιας σειράς ευτελών ενστικτικών παρορμήσεων.
Δ. ΚΑΝΕΛΛΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΚΟΚΤΕΗΛ  ΠΟΥ  ΒΑΡΑΕΙ
Ο Νικολαΐδης επιτείθεται σε άσπρο-μαύρο
Ο Νικολαΐδης αυτή τη φορά τραβάει στα άκρα χωρίς την παραμικρή υποχωρητική διάθεση.  Εναν «Σίνγκαπουρ Σλίνγκ» αναζητούν και οι γυναίκες τις ιστορίας.  Για να τον εξοντώσουν μόλις τον βρούν.  Ερως και θάνατος.
Ο Ν. κι αυτή τη φορά κρατά τους μύθους του που εδώ δεν είναι ρόκ, αλλά το μαυρόασπρο.  Γι αυτό πονάει τώρα.  Τα κουρέλια του ρόκ, οι γλυκιές συμμορίες που εξοντώνονται, οι περιπλανώμενοι έρωτες που πεθαίνουν μέσα στην ερημιά, αντικαθίστανται εδώ με τη μαυρόασπρη εικόνα, που την πέθανε ο σύγχρονος κινηματογράφος.  Κι εδώ η οργή του Ν. γίνεται εμετός, αηδία, ακρότητα.  Τού πείραξαν αυτό που ίσως τον μάγεψε περισσότερο.  Γι αυτό και δεν καταλαβαίνει τίποτα.  Δεν υποχωρεί σε τίποτα.  Επιστρατεύει φωτογράφο (Αρης Σταύρου) και σκηνογράφο-ενδυματολόγο (ΜΛ Βαρθολομαίου) για να εισπράξουν τα μπράβο της πιο ανατριχιαστικής και τέλειας αισθητικής που είδαμε.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Ένα καθαρά πορνογραφικό θρίλερ που αποκαλύπτει την αρρωστημένη φαντασία του σκηνοθέτη.   ....Επιβεβαιώνουμε το ταλέντο  του δημιουργού της να δίνει κινηματογραφική μορφή στα σενάριά του, στήνοντας προσεγμένες σκηνές, κινώντας άνετα τη μηχανή του, αναπτύσσοντας με δεξιοτεχνία το ρυθμό και καθοδηγώντας σωστά τους ηθοποιούς του, ακόμη και όταν αυτοί είναι ερασιτέχνες.  Ταυτόχρονα όμως παραμένει πάντα η ερώτηση.  Προς τι αυτή η ταινία?  Τι θέλει να πει με τις εικόνες του ο σκηνοθέτης?  Γιατί αυτή η επιμονή να σοκάρει με αδικαιολόγητες τολμηρές ερωτικές σκηνές και μια κουραστική σκατολογία, τη στιγμή που άλλοι σκηνοθέτες πριν απ’ αυτόν χρησιμοποίησαν τα ίδια στοιχεία για να πουν συγκεκριμένα πράγματα για τον άνθρωπο και την κοινωνία μας....                                                                                                    
Ν.Φ.ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ