Ο Μίμης Καμπέρος το 1912. «Οταν έκανα τα διάφορα επικίνδυνά μου», γράφει ο ίδιος, «όλοι πάγωναν από τον φόβο και δεν ήταν διατεθειμένοι να με ακολουθήσουν. Εγώ όμως το διασκέδαζα γιατί έκανα τσαλίμια στον Χάρο και του ξέφευγα ! Το ήξερα πολύ καλά αυτό, αλλά οι άλλοι δεν το πολυχώνευαν. Ηταν τόσο πρωτότυπα, που τα ονόμασαν "ακροβατικά Καμπέρου"».
Ενα ζεστό πρωινό του Ιουλίου του 1941, ο Δημήτριος (Μίμης) Καμπέρος, πενήντα οκτώ ετών τότε, και αποστρατευμένος αεροπόρος με τον βαθμό του επισμηναγού, δέχεται μιαν ενοχλητική επίσκεψη στο σπίτι του, στην Πειραϊκή. Μια γερμανική περίπολος έχει έρθει για να τον συλλάβει. Ο Καμπέρος αρνείται να παραδοθεί, επιμένοντας πως, κατά το στρατιωτικό πρωτόκολλο, μόνον έναν αξιωματικός του ιδίου βαθμού μπορεί να τον συλλάβει. Οι Γερμανοί δείχνουν σεβασμό και αποχωρούν.
Την επομένη, χτυπάει και πάλι η πόρτα του Καμπέρου. Αυτή τη φορά είναι ένας επισμηναγός της Λουφτβάφε. Ο Ελληνας αεροπόρος παραδίδει τα όπλα του και οδηγείται στο αρχηγείο της Λουφτβάφε όπου ανακρίνεται σχετικά με τη φημολογούμενη αντιστασιακή δράση Ελλήνων αξιωματικών της Αεροπορίας. Ο πεισματάρης Πειραιώτης αρνείται να συνεργαστεί και οι Γερμανοί του επιτρέπουν να φύγει.
Με τη σκηνή αυτή ξεκινά την αφήγηση του βιβλίου της «Δημήτριος Καμπέρος. Ο "Τρελοκαμπέρος". Η ζωή του πρώτου Ελληνα στρατιωτικού αεροπόρου», που κυκλοφόρησε μέσα στο 2014, η Αντιγόνη Καμπέρου, της οποίας ο πατέρας ήταν ανιψιός του πρωτοπόρου (για τα ελληνικά δεδομένα) ιπτάμενου χειριστή.
Ο χαρακτηρισμός «Τρελοκαμπέρος» έχει επιζήσει έως σήμερα, δηλωτική του παράτολμου ανθρώπου και μέσα από το συναρπαστικό χρονικό που καταγράφεται στο βιβλίο -ένα μείγμα ιστοριογραφίας, βιογραφίας και μυθοπλασίας- επιβεβαιώνεται ο θρύλος.
